Հիշում եմ ծնողներիս ու քույրիկիս հետ աշնանը թափվող տերևների մեջ խշխշացնելով քայլելը, թե ինչպես էր մայրս ինձ ու քրոջս մանկապարտեզից տուն տանում, մենք էլ իրար հրմշտելով ու ծիծաղից թուլացած տուն հասնում, ինչպես էինք մեր այգի մտած բոլոր թիթեռներին բռնում, հիշում եմ երեկոյան մեր զրույցները, ինչպես էր հայրս պատմում հին աշխարհի հրաշալիքներից, հին հունական լեգենդներից ու առասպելներից, համաշխարհային պատմության հետաքրքիր դրվագներից:
Չարաճճիություններս ավարտ չունեին՝ մի օր ճոճվում էի տան դռներից կախված, մյուս օրը՝ այրում մեր պատշգամբի բազմոցը, հաջորդիվ գորգը, հետո հարևաններից մեկը բողոքում էր, որ նեղացրել եմ իր տղային ու կոտրել ակնոցը և այսպես շարունակ:
Մայրս աշխատում էր օդանավակայանում և մեկ-մեկ ինձ իր հետ աշխատանքի էր տանում։ Հիշում եմ, թե ինչպես էին իր գործընկերները ինձ օդանավակայանի խոհանոցում նստեցնում պատուհանագոգին, ես էլ զարմացած անդադար նայում էի թռիչքուղուն։
Հիշում եմ՝ պաղպաղակն իմ տարերքն էր, անչափ սիրում էի։ «Թամարա» պաղպաղակի գովազդներում նկարահանվելու առաջարկ ստացա, որի ընթացքում շատ հաճախ էի պաղպաղակ ուտում։ Արդյունքում՝ հետագա երկու տարիների ընթացքում պաղպաղակի վաճառքի կետերը շրջանցելով էի անցնում։ Այժմ անտարբեր եմ պաղպաղակի նկատմամբ։
Ամենահիշվող պահը Նոր տարվա գիշերը Ձմեռ պապիկին հանդիպելու իմ մեծ ցանկությունն էր։ Մի ամբողջ գիշեր արթուն անցկացնելուց հետո շաատ անսպասելի կերպով հանդիպեցի մայրիկիս։
Վեց-ութ տարեկանում Kodak ֆիրմայի լուսանկարչական ապարատ ունեի, որով նկարում էի իմ դասարանցիներին, բակի ընկերներին և տպագրելուց հետո նրանց էի նվիրում այդ լուսանկարները։ Իմ հիշողություններում մնացել է, թե ինչպես էինք տանը, հայրիկիս հետ միասին մշակում ժապավեններն ու տպագրում լուսանկարները:
Պապիկս ինձ տանում էր Սանահին գյուղում գտնվող ՄԻԳ-21 կործանիչի մոտ, նստում էի ինքնաթիռի թևին, ու երբ շարժվում էր, ինձ թվում էր կործանիչը կթռչ
Փոքր ժամանակ երազում էի դառնալ «գինեկոլոգ-ատամնաբույժ» (երևի մի տեղից «ստոմատոլոգ» բառն էի լսել, մի բան շփոթում էի)։ Մեծացա, ինձ ասացին, որ նման մասնագիտություն չկա։ Չստացվեց դառնալ երազանքիս «գինեկոլոգ-ատամնաբույժ»-ը։ Ափսոս, գուցե լավ մասնագետ լինեի․․․
Մանկությունից առանձնահատուկ հիշում եմ ձմռան երեկոները, որոնք շատ լուսավոր էին, և ամենուրեք երեխաների ուրախ ճիչեր էին լսվում։ Հիմա էլ, երբ ձյուն է գալիս, միշտ մտքում փորձում եմ վերականգնել այդ գերագույն երջանկության ձայները։
Մանկության հիշողություններից միշտ մտքումս է իմ ծննդավայր Հաթերքը: Հիշում եմ՝ պապիս հետ հանդ էինք գնում, անհամբեր սպասում էի ճաշի ժամին, երբ պապս բացում էր ուսապարկը ու ինձ տալիս հացով պանիրը, որը սարերում մի տեսակ ուրիշ համ ու հոտ ուներ: Հիշում եմ՝ ինչ ոգևորությամբ էի հագնում պապիս գործած տրեխը ու վազում սարերում:
